Vrouwen van het land

Boerinnen zijn de vrouwen van het land. Boerinnen zijn getrouwd met een boer en wonen op een boerderij. Klinkt vrij eenvoudig toch? Maar toch zie ik op Facebook onder de boerinnen regelmatig toch weer het gesprek voorbij komen, wanneer ben je een echte boerin?

Een echte boerin

Ik weet niet of ik een echte boerin ben. Ja, ik ben getrouwd met een boer en woon op een boerderij. Maar ik melk eigenlijk nooit en zit zelden op een trekker. Werk ik hard? Ik denk het wel. Er is altijd wel iets te doen en ik probeer alles zo goed mogelijk te doen. Maar toch speelt regelmatig de vraag door mijn hoofd, ben ik boerin? Moet ik die titel verdienen of heb ik die gekregen bij mijn trouwring?

En dan is er nog het ouderwetse beeld van de boerin, misschien heb ik daar wel last van. De ouderwetse boerin draagt emmers melk over het erf. Ze staat voor dag en dauw op om koeien te melken en het ontbijt te verzorgen. Ze is letterlijk een hulp voor haar man.

De moderne boerinnen doen de boekhouding en hebben een baan buiten de deur (omdat je van melkgeld alleen soms niet meer kunt leven of omdat ze ook gewoon eigen ambities hebben). Ze zijn te vinden op sociale media en zitten in (boeren)besturen. De moderne boerin laat haar stem horen en onderhoudt het contact met burgers. Ook zij is een hulp voor haar man (vooral op de computer en het huishouden).

Hoe zit het nu?

Ik blijf stoeien met mijn rol en de titel van boerin. Hoewel er vast geen pasklaar antwoord is, en dat misschien ook niet uitmaakt. Ik groei langzaam in de rol en de titel en steeds vaker hoor ik mezelf zeggen dat ik in mijn vrije tijd boerin ben. En dan voel ik me toch wel trots!

Maar ik ben import op de boerderij, ik zal altijd import blijven en ik zal mijn dochters vooral stimuleren om iets van de wereld te zien voordat ze zich, als ze dat willen, settelen op een boerderij. Een stukje van mijn eigen opvoeding, om je als vrouw te ontwikkelen, dat doorklinkt in de volgende generatie.

Maar hoe zit het als je geboren wordt op een boerderij? Wanneer je moeder en oma je zijn voorgegaan, wanneer de stem van traditie zo sterk aanwezig is dat je jezelf bijna niet kunt horen? Tijd om op onderzoek uit te gaan!

De advertentie

Wanneer mijn oog, enkele weken daarvoor, op een advertentie valt over een documentaire over de ‘Vrouwen van het land’ is mijn aandacht getrokken en nog geen half uur later heb ik een breed georiënteerde burgervriendin gemotiveerd gevonden voor een avondje uit.

Een avondje uit

Op de aller drukste dag van het jaar ga ik een avondje uit. De aller drukste dag van het jaar is in mijn opinie wanneer de mais gehakseld wordt. Dit gebeurt altijd één keer per jaar, aan het einde van het seizoen. En uitgerekend op die dag, heb ik een avondje uit gepland.

Hoe is dat zo gekomen?

Mais hakselen laat zich bijna niet plannen. Het hangt van zoveel dingen af.

1. De mais moet rijp zijn. Rijp is dat de korrel precies genoeg gedroogd is en de stengel de juiste kleur. Of de mais rijp genoeg is en geoogst moet worden plant de boer met zorg.
2. Het land moet droog genoeg zijn. Het moet droog zijn zodat de hakselaar en de trekker die erbij rijd er beiden goed overheen kunnen rijden zonder enorme sporen of vast te komen.
3. De loonwerker moet kunnen want alle boeren willen ongeveer tegelijk hakselen. Denk aan nachtwerk voor de loonwerker.

Maar als alles goed is gaan we hakselen. De dag wordt zorgvuldig gepland met loonwerker en familie. Alles staat klaar, maar dit jaar worden we verrast door een kapotte hakselaar en de loonwerker belde af. Hij komt een paar dagen later. We plannen alles opnieuw en wachten een paar dagen. En zo kwam het dat het mais hakselen en mijn avondje uit tegelijk vielen.

Een ongelukkig toeval en misschien zelfs een schande voor mijn titel als boerin, al leg ik dat maar snel naast me neer en race het erf af…

Een mooie avond

In de gemoedelijke entourage van een omgebouwde lekker verwarmde kas, middenin de flevopolder, wordt ik ontvangen door dit bord:

Ik voel me gelijk thuis en parkeer mijn ietwat vieze, grote boerenauto achteruit in het weiland. Het feest kan beginnen!

De documentaire

Na een drankje kijken we met het gezelschap de documentaire. Hij duurt niet lang maar raakt vele belangrijke thema’s en vragen rondom het verleden en daarmee de toekomst van de boerin.

Het feest van herkenning over de bloempot die je lelijk vind, maar niet durft weg te doen omdat hij van je (schoon)moeder is. De diepe vraag waarom jij als boerendochter de boerderij niet hebt mogen overnemen? De kansen die vrouwen hadden en hebben op de boerderij. Maar vooral de waarde die je toevoegt en die soms totaal niet gewaardeerd wordt. De kansen die boerendochters nu hebben.

Het diner

Wat een geluk dat al die informatie uit de documentaire rustig kan worden nabesproken tijdens een diner. Aan een rustig tafeltje zit ik met mijn vriendin na te praten. Over wat een fijne schoonmoeder ik heb, die mij de ruimte geeft mijn plek te vinden op de boerderij. Over mijn boer en waar hij mij allemaal bij betrekt en over mezelf. Wat wil ik als boerin.

Boerinnen worden regelmatig niet serieus genomen. Nieuwe mensen op het erf die blijven vragen of de baas er ook is, terwijl jij dat bent. Ik heb daar nog nooit over nagedacht (ik ben de baas ook niet ;). ) Maar er is nog veel te winnen aan emancipatie op het erf, iets waar ik tot nu toe nog onvoldoende over nagedacht heb. Er is daar nog een hele groep vrouwen die aan het begin van de vrouwenemancipatie staan. Maar het begin is gemaakt en daar ben ik trots op!

Mevrouw de boer

Met de moderne technieken is het steeds beter te doen als vrouw boer te zijn. En ik ben zelfs van mening dat het zonder de dure apparaten ook kan, als je maar de juiste hulp hebt. En dan mag je partner de boekhouding doen, plaatsnemen in boerenbesturen en zelfs buiten de deur werken.

MAAR

Is emancipatie niet gewoon dat je mag doen wat je wilt, wat je kunt en waar je je goed bij voelt? Vanuit dat standpunt ben ik geëmancipeerd.

Het ultieme geluk voor mij is dat je samen een boerderij hebt. Dat je samen de taken die gedaan moeten worden verdeeld en dat ieder doet waar hij/zij goed in is. Dat je samen aan het einde van de dag elkaar aankijkt en weet dat je dieren gezond zijn, je gezin het goed heeft en je huwelijk staat als een huis.

Samen met mijn boer ben ik ‘man en vrouw van het land’ en dat bevalt prima!