Volhouden, lukt het nog of heb jij de Corona-DIP al gehad? Ik heb de dip gehad! Ik kan niet meer volhouden. Ik ben het zat afstand te moeten houden en heb veel vriendinnen nu al veel te lang niet gezien. Ik wil op kraambezoek kunnen gaan, ik wil terrasjes pakken en ik wil knuffelen. Ik wil het, en ik wil het nu!

Corona-opstandigheid

Maar ja, het mag niet, het kan niet, het is niet goed voor mij en de ander. Ik weet het, we moeten volhouden. Maar dat is lastig voor mij en voor jou vast ook. Ik merk dat de regels verzwakken, ik maak uitzonderingen (maar jij hoort bijna bij mijn familie!) ik verzin smoesjes (maar jij hebt nu iets heel bijzonders meegemaakt). Ik wil mijn werk goed kunnen doen en ik wil gewoon opstandig zijn.

Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb al een paar keer echte baalmomenten gehad. Een vriendin heeft haar bruiloftsfeest afgezegd (gelukkig is ze wel getrouwd), mijn werk is al maanden vreemd en onduidelijk en hoewel ik mijn broers en zussen wel weer zie is een knuffel verboden. Is lichamelijk contact niet één van de belangrijkste dingen die we gekregen hebben om contact te kunnen maken en houden? Het moment dat woorden tekort schieten, op dát moment is een aanraking zó belangrijk en gewenst.

Mijn broer

Mijn broer heeft een speciale gave om contact te maken door aanraking. Hij voelt het aan als je even niet lekker in je vel zit en komt dan naast je zitten. Hij slaat een arm om je heen of knuffelt je helemaal plat. Precies dat wat je nodig hebt! Voor hem is aanraking zo natuurlijk als ademhalen. Maar voor hem is aanraking als levensadem. Hij steunt anderen met aanraking, maar heeft het zelf ook hard nodig. Woorden zitten wel in zijn hoofd maar komen er lang niet altijd uit, zeker niet als het om emoties gaat. Maar daar is het lichamelijk contact, als redder, als communicatie. Als adem…

Omdat mijn broer in een instelling woont, is corona voor hem het allerzwaarst. Hij mocht maandenlang geen bezoek, begeleiders hielden zoveel mogelijk gepaste afstand en hij mocht niet naar zijn werk. Zijn levensadem, het lichamelijk contact, werd weggenomen. Hij mocht nog zwaaien, praten (en bellen) en er was een speciaal programma in de woning om de dag zin te geven.

En hij lachte! Wekenlang ging het hartstikke goed en was bellen, zwaaien en het aangepaste programma genoeg. Maar je kan je adem wel even inhouden, maar niet te lang, want dan stik je. Mijn broer heeft ook zijn dip gehad en ook nu de regels versoepelt zijn, is nog steeds niet genoeg lucht. Hij mag naar meer mensen zwaaien, omdat er meer bezoek mag komen. Het werk is weer een paar uurtjes gestart dus hij komt er weer even uit. Hij krijgt weer lucht, net genoeg. Maar hij lacht en neemt het zoals het komt.

Volhouden

Wanneer mijn broer en ik beeldbellen omdat ik mij zo’n zorgen om hem maak, zegt hij met zijn grote grijns: “Corrie, je moet volhouden!” Hij heeft gelijk, we moeten volhouden! Corona is nog niet voorbij en het gaat echt nog wel even duren. Dus het kraambezoek moet wachten, het bruiloftsfeest wordt uitgesteld en de vriendinnen moeten het nog even doen met appjes. Ik blijf nog even op het erf.

Wij houden vol! Het liefst met een lach, net als mijn broer…