Mijn oma’s appeltaart

Mijn lievelingstaart is Appeltaart. Appeltaart met slagroom! Zonder slagroom is het toch wat kaal, ja toch? Ik hou van bakken en bak dan ook regelmatig een appeltaart. In de familie van mijn vader is appeltaart een belangrijke traditie. Bij verjaardagen bakte mijn oma vroeger de heerlijkste taarten, maar de appeltaart was favoriet. De vader van oma was bakker en oma heeft zich vroeger al allerlei bakkunsten eigen gemaakt.

Ik vergeet wel eens wat, kan ontzettend chaotisch zijn en heb overal stapels met spullen liggen van dingen die ik ooit, of vandaag nog moet doen (ook al hou ik van overzicht en lijstjes). Als ik iets kwijt ben, wat niet vaak gebeurt, vind ik het gelukkig ook snel weer terug. Maar ik vergeet niet dat appeltaart mijn lievelingstaart is, bij voorkeur dus met slagroom. Mijn oma vergeet wel dingen. Eerst vergat ze kleine dingetjes, dat was niet erg, we vergeten allemaal wel eens wat. Maar nu vergeet ze grote dingen, zoals waar ze woont en wat ze eigenlijk aan het doen was. Dus gaat ze zitten, op de bank. En kijkt voor zich uit, dommelt soms even wat, maar ze doet niet veel meer. Want als je iets doet, moet je het onthouden, anders kan het misgaan.

Vergeten maakt je kapot, eerst vergeet je kleine dingen zoals welke dag het is, en of je de wasmachine nu wel aangezet had. Maar dan wordt het erger. Je volgt gesprekken niet goed meer, want je weet niet meer waar het over gaat. Je raakt context kwijt, dus weet soms even niet meer of je al bijna thuis bent. Eerst heeft niemand door dat er gaten in je geheugen komen, maar mensen die met je samenleven gaan het uiteindelijk toch opmerken.

Ik ben op bezoek met het kleine boerinnetje bij oma en natuurlijk bij opa, want hij is de rots in de branding. Oma is dol op de peuter, en de peuter op haar. Maar wie dit kind is weet ze niet. Ook weet oma niets meer van mijn bruiloft, een dag waar ze toen ik nog klein was al over sprak. Ze heeft geen idee wie mijn man is, en woon ik op een boerderij?

Intussen is oma al een heel aantal keer bij ons op de boerderij geweest. En, hoewel ze het niet kan onthouden, geniet ze wel! Van het aaien van de hond die dol is op aandacht, van het knuffelen met een kind of een dier, en een stukje taart gaat er ook nog wel in. Voor oma is alles in het hier en nu. Ik leer van mijn oma, net als vroeger. Gisteren is niet belangrijk, en morgen eigenlijk ook niet. Het gaat erom dat je geniet van de kleine dingen, van het samenzijn en de liefde, dan ben je een gezegend mens.

Soms was ik bang voor de dag dat oma niet meer weet wie ik ben. Want hoewel ze de dingen vergeet is ze nog steeds mijn fantastische oma. Intussen is die dag gekomen en nemen we definitief afscheid van oma. Elk bezoek praatten we over wie ze was voor ons vroeger, de oma van de appeltaart, de oliebollen en de logeerpartijen waar wij als kleinkinderen enorm van genoten! Ook deze gesprekken zijn gestopt en ik mis mijn oma terwijl ze voor me zit…

Ik heb een hoofd vol herinneringen aan vroeger voor haar, en een hart vol liefde. En voor nu is dat genoeg. Dus genieten we samen van een kind en een knipoog als ik weer ga. Het boerinnetje zwaait enthousiast en oma ook.

Oma kan nu geen appeltaart meer bakken en dat is verdrietig. Ik zal vaak aan haar denken als ik appeltaart bak wanneer ze straks naar de plaats gaat waar ze zo naar verlangt… Maar één ding weet iedereen in de familie van mijn vader, ook oma. Vergeet het niet;

Appeltaart eet je met slagroom,

anders is het geen appeltaart!