Als alles tegenzit

Soms lijkt het net alsof alles tegenzit, op de boerderij en overal, en dan bij mij was nestelen voor een baby dan ook het laatste wat ik doe. De dagen zijn lang en kosten zoveel energie. Herken je het? De afgelopen weken had ik teveel van deze dagen. In deze blog wil ik daar ook even aandacht aan geven. Zwanger zijn is gewoon niet altijd leuk, voor mij in ieder geval niet.

Werk buiten de deur

Ik sjok rond op mijn werk (de boerderij verwaarloos ik al maanden (lees hier meer over) maar hier had ik het nog aardig onder controle) en probeerde iedere leerling goed en zorgvuldig te helpen. Maar ik loop niet meer zo hard, en mijn hoofd werkt ook niet altijd meer helemaal mee. Leerlingen denken dat het mijn werk is om streng te zijn, te “commanderen” zei zelfs iemand… Dat is natuurlijk niet de bedoeling! Ik word er toch een beetje verdrietig van dat dit is hoe leerlingen nu kijken. Maar toch is het niet helemaal mijn schuld.

Door Corona is mijn werk heel anders geworden en ben ik naast dagelijkse zorgverlener ook toezichthouder. En toezichthouder is een rol die me niet bevalt en die ik niet leuk vind. Toezichthouder zijn terwijl ik het niet leuk vind en de combinatie met zwangerschap zorgen bij mij voor gebrek aan geduld. Ik heb daar zelf ook last van en probeer het positief te houden.

Zorgen om een baby

Ik probeer alle zorgen buiten te sluiten, alle negatieve gedachten te negeren of om te zetten in iets positiefs. Ik leid mezelf af. Maar niet alle kindjes in mijn omgeving komen goed en gezond op de wereld. Dat staat los van mij en onze baby, maar ik leef intens mee in de zorgen en het verdriet.

Gelukkig heeft mijn zus een gezond jongetje ontvangen en mag ik daar regelmatig mee knuffelen. En als ik zo’n kleine baby in mijn armen houdt, klopt alles weer en kan ik er weer tegen.

Volhouden

Ik moet volhouden! Mijn verlof is in de buurt. Nog 3 weken, nog 2… Elke werkdag om 8u paraat staan. Het boerinnetje aankleden, samen ontbijten en in de auto stappen. Ik voel me al vanaf het begin van de zwangerschap een diesel die langzaam op gang komt, maar nu lijkt het wel alsof ik niet op gang kom.

En dan op een dinsdagochtend rij ik de parkeerplaats op en ik durf niet uit te stappen. Ik voel me raar en ben bang flauw te vallen. Ik blijf stil zitten, eet en drink iets en neem even rustig de tijd. Als ze me missen dan bellen ze wel. Na 10-15 minuten voel ik me beter en sleep ik mezelf de school in. Daar neem ik even de tijd om rustig met de verloskundige te bellen, ik mag gelijk komen. Gelukkig is er niks en alles is goed met de kleine en ook weer met mij.

En nu?

Woensdag stort ik in, er is niks meer. Ik ben moe, geef alles wat ik heb en meer en nu is het klaar! Het voelt alsof alles tegenzit, ik loop binnen bij mijn leidinggevende en we maken afspraken over de laatste dagen. Opgelucht rij ik naar huis, ik hoef niet meer. Ik mag een paar versnellingen omlaag en rustig afronden.

Het voelt alsof alles tegenzit, alsof ik geen gewone zwangere ben die niet gewoon fluitend dikker wordt en alles misschien langzamer maar wel gewoon kan. De boerderij is verwaarloosd, mijn werk lukt niet meer en voor mezelf zorgen staat ook al lang op een laag pitje.

Verdriet…

Het meest verdrietig ben ik voor de kleine baby in mijn buik. Ik heb geen energie om zijn/haar komst voor te bereiden en kleertjes klaar te leggen, laat staan te gaan kopen. Geen mama die zachtjes tegen je praat of liedjes voor je zingt. Maar een mama die uitgeput is, “commandeert” naar de mensen om haar heen en die het liefste gewoon wil slapen.

Nu komt jouw tijd kleine baby, vanaf nu heb je een mama met goede voornemens!

Deze blog is onderdeel van een serie over nestelen op de boerderij. Lees hier deel 1 en deel 2.