Over werkzaamheden en huilen bij de HEMA

Als iets op dit moment bloedirritant is in mijn leven, dan zijn het de werkzaamheden bij ons in de straat. Groot onderhoud dat wel een maand gaan duren! Het was natuurlijk hard nodig, al maanden was onze weg een onderwerp van gesprek als we buren tegenkwamen.

De grasblokken zakten weg en er waren wat geleide bakens (dat heb ik even gegoogeld want geen idee dat het zo heet) neergezet die maar steeds niet opgehaald werden. Een kruisende weg was wel onderhouden, maar onze straat werd steeds overgeslagen. Nu weet ik waarom, het was de bedoeling om onze straat even grondig aan te pakken.

Werkzaamheden aan de weg

Het is begonnen! Ik heb me nooit gerealiseerd hoe vaak ik erop uit ben, maar voor mijn idee is de afgelopen dagen vertrekken van het erf een nieuwe sport geworden. Afgezien van de normale hussel, om alles in de auto te krijgen zonder driftbuien en met alle benodigdheden voor alle “wat als” situaties, is het nu ook een verheven kunst om het erf daadwerkelijk af te komen. Is de weg open? Welke kant op kan ik eraf? (Er weer op is nog lastiger, heb nu al vaak precies aan de verkeerde kant gestaan…) en pas ik er met mijn grote boerenauto wel tussendoor?

Van de week hadden we te maken met groeven en gaten in de weg, nat asfalt en diepe afgronden waar ooit grasblokken zaten. En ik heb kilometers omgereden omdat ik een soort gave heb om precies aan de verkeerde kant uit te komen. Terwijl ik deze blog typ wacht ik op een telefoontje van mijn schoonmoeder dat ik bij haar de oprit op kan om mijn kinderen weer op te halen… Allemaal uitdagingen die flexibiliteit en soms gewoon moed vragen.

De mooie kant van wegwerkzaamheden?!

Wegwerkzaamheden hebben natuurlijk ook mooie en leuke kanten. Wat eerder standaard en zelfs saai was, is nu een uitdagend ritje geworden. Ik maak elke dag contact met allerlei stoere mannen (zonder mondkapje) die vriendelijke praatjes maken met zo’n blond vrouwtje dat haar kinderen wil ophalen op de meest onhandige tijden, hoe ze dat toch bedenkt. Ze sturen me vriendelijke alle kanten op, of helpen me tussen een vrachtwagen en een afgrond door (weet je nog, waar eerst gewoon grasblokken zaten.) En als kers op de taart wordt onze weg straks een prachtig onderhouden racebaan zodat ik nog sneller thuis kan zijn!

Zelf in de werkzaamheden

Een APK of groot onderhoud aan jezelf is van tijd tot tijd ook belangrijk. Ik merk dat ik als moeder van twe kinderen, en veel te veel ambities, steeds meer in de knoop kom. Ik probeer alles goed te doen en vlieg van het één naar het ander. De nachten zijn weer even gebroken omdat het kleine boerinnetje even niet helemaal lekker is en daarom slaap ik ook slecht. En dat hakt er in. Alleen heb ik dat dan niet door, want ik ben druk…

Herken je het?

Misschien komt het je bekend voor en is jouw lijst ook nooit helemaal afgevinkt. Loslaten is lastig en misschien denk je altijd aan de dingen die nog gedaan moeten worden. Genieten zit in kleine dingen, speciaal als je druk bent. Een zonnestraal, een regenwandeling, de glimlach van je kind of een kopje koffie. De letterlijke werkzaamheden aan de weg helpen mij onthaasten. Omrijden is de enige optie en jezelf op maximale snelheid over de boerenweggetjes laveren draagt absoluut niet bij aan een veilig en rustig gevoel.

Rust

Rust… dat is waar ik naar op zoek ben. De letterlijke slaap natuurlijk, maar ook gewoon in de kleine dingen. Maar soms moet je de kleine dingen even opzoeken. Vaak voelt dat als; je gezin opzij zetten, en al die andere verantwoordelijkheden opzij zetten en voor ik het weet zit ik weer in de spagaat van wat ik denk te moeten en wat ook mag. Namelijk een adempauze nemen.

Groot onderhoud is nodig, ook bij mensen. Wie ben je? Waar krijg je energie van? Welke verplichtingen heb je opgepakt? Wat mag je van jezelf?

Bij mij zit dat in vragen als; Mag ik mijn kind extra naar de opvang brengen, of ben ik dan een ontaarde moeder? Moet ik meer gaan werken? Hoor ik daar de roep van de boerderij en de kansen die daar liggen?

Adempauze

Vanmiddag moest ik, uit mijn werk, een pakketje ophalen bij de HEMA. Ik gunde mezelf een rustmomentje met een kopje cappuccino. Helemaal alleen, bij de HEMA, zonder haast of onrust. Gewoon even zitten… Ik zette een lied aan op mijn telefoon, oortjes in en ogen dicht.

Even in het moment zijn. Nadenken, mediteren, voelen… er kwam van alles bovendrijven. Maar de kinderen zaten nog bij de oppas en er is niemand die me mist, niemand die mij nu nodig heeft. Alleen heb ik even mezelf nodig. Hoe gaat het met mij? En daar met gesloten ogen, met een cappuccino bij de HEMA, voelde ik even hoe het ook gaat met mij.

Onderhoud

Soms is het even tijd voor groot onderhoud, als alleen een pleister plakken niet meer genoeg is. Als je net als onze weg een groot onderhoud nodig hebt, of misschien met een klein onderhoud er al bent? Als je het maar doet. Want onze straat was gevaarlijk geworden omdat er geen onderhoud gepleegd was. Mensen krijgen een burn-out omdat er geen onderhoud gepleegd word, geen tijd genomen wordt om te voelen. Het is waar:

Wanneer je ziel zwijgt, gaat je lichaam spreken

Het was een kopje cappuccino in het restaurant van de HEMA dat mij hielp om de tijd te nemen te voelen hoe het met mij gaat. Wat helpt jou?